Przewodnik duszy

Zapewne każdy z nas chciałby dokonywać w swoim życiu dobrych wyborów i mądrze podejmować decyzje zgodnie z Bożym zamysłem i własnym sumieniem. Bywają dni gdy w naszych sercach budzą się różne pragnienia, wątpliwości, pomysły, marzenia, rodzą się także różne myśli i niepokoje.. Czasami nie wiemy jak postąpić, jak rozeznać, co wybrać aby było po Bożemu, dlatego sam Bóg w swojej dobroci i miłosierdziu posyła nam ludzi którzy mogą się stać dla nas drogowskazem na naszej drodze.

W życiu chrześcijan, a szczególnie w powołaniu zakonnym i kapłańskim, ważną rolę odgrywa kierownik duchowy. Taki wybrany człowiek, któremu potrafimy szczerze zaufać i pozwolimy się poprowadzić. Wówczas ta osoba duchowa jest zdolna przekazać nam to, czego żąda od nas Pan Bóg.

Święta siostra Faustyna bardzo długo modliła się o kierownika duchowego, ponieważ wiedziała, że sama nie postąpi na drodze życia duchowego. Po wielu modlitwach, odprawionych nowennach Bóg wreszcie udzielił Jej upragnionej łaski. Od tamtego czasu św. Faustyna dużymi krokami zmierzała ku świętości i osiągnęła ją, ale w posłuszeństwie świętym kapłanom którzy pomogli Jej przejść przez szare i pełne cierpienia życie z wielką ufnością w miłosierdzie Boże.

Chrześcijanin, który pragnie postąpić w życiu duchowym, winien szukać kierownika duchowego i modlić się od dobry wybór takiego przewodnika. Dzięki temu zaś można osiągnąć świętość i sprostać wyzwaniom, które zleca nam Bóg Ojciec.

Bóg czeka, aby nas obsypać pełnią swych łask, szczególnie radością i pokojem serca. Mamy więc prosić Pana Boga, by dał nam przewodnika duszy, który będzie potrafił zrozumieć, służąc dobrą radą, zachętą, pomocą w rozeznaniu tego, co dla nas jest lepsze i pożyteczniejsze dla naszego wzrostu duchowego.

Kierownik duchowy nie staje się nim w własnego wyboru, ale zostaje powołany do tego szczególnego posłannictwa przez Boga. Jego jedynym celem jest prowadzić duszę do pełniejszego wypełnienia woli Bożej. Stara się on i zachęca, aby osoba mu powierzona strzegła wszystkich przykazań i wypełniała je z roztropnością.

Dzięki łasce Bożej oraz dobremu kierownictwu osiąga się duchową dojrzałość, a także przyjmuje się wiele darów Ducha Świętego. Poprzez posługę kierownictwa duchowego można doświadczyć bliskości dobrego Boga oraz Jego nieskończonego miłosierdzia. Dzieje się tak, ponieważ kierownik pomaga odkrywać i przyjąć do serca słowo Pańskie, które jest zawarte w Piśmie Świętym. Zatem tak ważny jest szacunek i troska o swego duchowego przewodnika (we współpracy z s. Agatą).

#kierownictwo #dusza #Pwt419 #duchowość

Góra kontemplacji

Życie duchowe polega na tym, aby pozwolić Jezusowi poprowadzić się na wysoką górę kontemplacji. Zazwyczaj nie dokonuje się to w oderwaniu od bliźnich, ale wraz z nimi - we wspólnocie Kościoła. Albowiem duchowość chrześcijańska to stałe pogłębianie relacji do Chrystusa, która jest niemożliwa bez miłości do drugiego człowieka. Równocześnie miłosna odpowiedź chrześcijanina wezwanego do kontemplacji Boga jest zawsze osobista. Nikt bowiem nie może za niego odpowiedzieć, że kocha Boga w jego imieniu.

Życie duchowe to wielka wewnętrzna przemiana, która może trwać tylko chwilę, a ma wpływ na całe nasze życie i rozumienie rzeczywistości. W kontemplacji stajemy w obliczu świętości i nieskończonej miłości Boga Ojca. Sami jesteśmy pod działaniem łaski Ducha Świętego, która oświeca nasze istnienie. Podczas takiego duchowego doświadczenia otrzymujemy wiedzę wlaną i rozkoszujemy się Bożą Obecnością. Nie potrzebne są wówczas żadne dodatkowe pytania, ponieważ słyszymy zapewnienie, że jesteśmy umiłowanymi dziećmi Ojca niebieskiego. Wobec wiekuistej Prawdy możemy jedynie z pokorą skłonić głowę, uklęknąć i pozostać w uwielbieniu Boga Stwórcy.

#Mt1719 #kontemplacja #góra #duchowość

Oddzielenie od świata

Człowiek duchowy w czasie modlitwy może doświadczać radości niebiańskich. Bóg bowiem porywa takiego człowieka z ziemi - od wartości przemijających do wiecznych rozkoszy. Aby to jednak było możliwe sam człowiek musi zechcieć oddzielić się od rzeczy ziemskich, a także od ludzi i wybrać samego Boga.

Oddzielenie od świata widzialnego i poznawanego zmysłami nie jest łatwe, ponieważ wszystko jest w pewien sposób związane z człowiekiem. Nie tylko rzeczy materialne, ale również ludzie, którzy są naszymi bliskimi, powstrzymują i przywiązują do siebie. Człowiek duchowy musi więc zdecydowanie odciąć się od wszystkiego, co go otacza i ruszyć w stronę Boga.

Podążanie drogą do świętości może z początku przypominać kroczenie po pustyni bez żadnego oparcia ani zabezpieczenia. Jednak po przejściu tej trudnej drogi człowiek-pielgrzym osiąga cel podróży i staje się mocny duchem. Wówczas bliscy i przyjaciele zwracają się do niego z prośbą, aby i oni mogli choć trochę zaczerpnąć z mocy Ducha. Przyjmowanie darów Ducha Bożego jest jak wkraczanie w boski ogień, który może rozpalić wnętrze człowieka, ale też jest w stanie spalić wszystko, co słabe i grzeszne.

#2Krl2614 #człowiek #pielgrzym #duchowość