Klękamy do modlitwy

Zazwyczaj klękamy do modlitwy albo przychodzimy do kościoła, aby prosić podobnie, jak kobieta kananejska opisana w Ewangelii. Mamy bowiem wiele spraw i problemów, które chcielibyśmy polecić Panu Bogu. Takiej też modlitwy nauczyli nas rodzice i katecheci. Słowo Boże poucza nas jednak, że w postawie modlitewnej chodzi jeszcze o coś więcej.

Przede wszystkim przychodzimy i klękamy przed Panem, aby uzmysłowić sobie, iż jesteśmy poddanymi i sługami Boga. To On dzierży władzę nad naszym życiem od dnia narodzin, w każdej godzinie dnia, aż do momentu naszej śmierci. Ale jest On Kimś więcej niż tylko naszym Królem i Władcą, ponieważ jest On także naszym kochającym Ojcem i Przyjacielem.

Modlitwa zatem to najlepszy i najdogodniejszy czas, aby wyrazić Mu dziecięcą i ufną miłość. Jeśli potrafimy wzbudzić to piękne uczucie względem naszego Ojca w niebie, to wtedy właśnie zaczynają się dokonywać cuda w naszych sercach. Przez Ducha Świętego zostajemy obdarowani pokojem, radością, cierpliwością i wieloma innymi cnotami.

Albowiem to prawda, ze dom modlitwy staje się domem pełnym Bożej radości i błogosławieństwa. Pan Bóg przyjmując ofiarę z naszego czasu, który Mu poświęcamy, przemienia całe nasze życie. Dobra modlitwa sprawia, że zmienia się sposób naszego widzenia rzeczywistości oraz nasze postępowanie względem bliźnich. Gdy doświadczamy ze strony miłosiernego Boga przebaczenia błędów i grzechów, nasza przygnębiona twarz przemienia się w pogodne oblicze. Jesteśmy przez Pana pouczani w głębi naszego serca o tym, co należy czynić i jakie decyzje mamy podejmować.Uważne słuchanie Boga, który przemawia do nas poprzez dar sumienia, daje wewnętrzną pewność, że jesteśmy na właściwej drodze do osiągnięcia szczęścia wiecznego w niebie.

Owszem czasami stając przed Panem doznajemy strachu i lęku, bo nie postępujemy zgodnie z przykazaniami Bożymi. Taka sytuacja ma nasz jeszcze bardziej motywować do współzawodnictwa z innymi i staranie się o coraz większą świętość życia. Pracę nad sobą winniśmy zaś podejmować codziennie z wielką ufnością, że współpracując z łaską Bożą zostaniemy doprowadzeni do zbawienia. Wierzymy przecież, że dary łaski, które płyną z sakramentów świętych są nieodwołalne, a więc mimo naszego nieposłuszeństwa, zawsze możemy liczyć na dar Bożego miłosierdzia.

#Mt152128 #modlitwa #przebaczenie #kościół

W wędrówce przez życie

Rozmowa z Bogiem to podstawa życia duchowego, a tym samym podstawa chrześcijaństwa. Podczas modlitwy Pan mówi, co mamy czynić w życiu, a my odpowiadamy na Jego wezwanie. Bóg często kieruje do nas takie słowa, których byśmy się nie spodziewali i powołuje nas do zadań, których sami byśmy nie podjęli. Zachęca nas, abyśmy rezygnowali z ludzkiego tylko sposobu myślenie i pozwolili Mu się poprowadzić. Nie znaczy to wcale, że musimy iść gdziekolwiek po omacku albo w osamotnieniu. Wręcz przeciwnie, w taką przygodę i podróż mamy zawsze wyruszać z Panem, który nam błogosławi. On, jako najlepszy Ojciec, pragnie naszego szczęścia, a ponadto chce przez nas obdarzać swymi darami naszych bliskich. Zatem ważne jest przyjęcie woli Bożej z pokorą i podążanie drogą wskazaną przez Pana. Słowa Pańskie dają nam pewność, że na każdym etapie życia Pan Bóg nam towarzyszy i stale JEST z nami. To zapewnienie umacnia nas w wędrówce przez życie.

#Rdz1219 #powołanie #modlitwa #wezwanie

Scalenie wewnętrzne

Jedność to największy skarb, o który warto się starać za wszelką cenę. Przede wszystkim powinniśmy zabiegać o jedność duchową, czyli o wewnętrzne scalenie swego ducha. Albowiem dopiero na tej podstawie, można budować jedność z innymi osobami. Z pewnością słyszeliśmy lub spotkaliśmy wyjątkowych ludzi, którzy swoim życiem świadczą o Bogu żyjącym. Emanuje od nich dobro. Są często uśmiechnięci i radośni. W ich oczach widać pewność siebie. Sprawiają wrażenie, jakby niczego im już do szczęścia nie było potrzeba. Są spójni wewnętrznie. Cieszą się tym, co mają. Mają pewne wewnętrzne zasady, których konsekwentnie przestrzegą. Nie akceptują jakichkolwiek objawów przemocy, czy też nienawiści. Pomagają bezinteresownie, bez wahania, kiedy ktoś ich o taką pomoc poprosi. Spostrzegamy, że są wewnętrznie spójni. Gdzie tkwi sekret ich szczęścia?

Jedność duchowa powstaje podczas modlitwy, medytacji nad Słowem Bożym oraz kontemplacji piękna przyrody. Wówczas doświadcza się komunii duchowej z Tym, który jest doskonałą wspólnotą Trzech Osób boskich. Jeśli poświęcamy swój czas na rozwój duchowy, możemy już tutaj na ziemi współuczestniczyć w chwale Bożej. Na modlitwie chrześcijanin utożsamia się i jednoczy z Chrystusem, który udziela mu Ducha Świętego. Dzięki zaś temu Duchowi w sercu człowieka rodzi się bezinteresowna miłość, która jest spoiwem i budulcem jedności między osobami.

Bóg pokłada w nas nadzieję. Złożył w nasze ręce pewne umiejętności i dary, które są narzędziami do wzrastania w miłości Boga i bliźniego. Zatem, odkrywajmy w sobie te dary i wykorzystujmy talenty, by przeżywać swoje życie twórczo w zgodzie z samymi sobą. Święty o. Maksymilian Maria Kolbe powiedział, że: „Tylko Miłość jest twórcza.” Czyż nie jest to wspaniała zachęta, aby jeszcze mocniej chwycić ster swego życia i wytrwale dążyć do celu, którym jest osiągnięcie doskonałej jedności z Bogiem jeszcze w tym życiu, a potem w szczęśliwości wiecznej? Droga miłości Boga i bliźniego nie jest łatwa, ale daje nam sposobność do dobrego przeżywania codzienności nawet pośród zmagań i trosk nieodłącznych od naszego bytowania na ziemi. O dar Bożej miłości należy codziennie prosić nie tylko dla siebie, ale także dla wszystkich sióstr i braci w Chrystusie. Ta święta miłość otwiera nas na potrzeby innych, a ponadto pozwala dostrzegać Zmartwychwstałego Pana w naszych bliźnich. Poprzez tę właśnie miłość poznaje się lepiej swoje wnętrze, Ojca niebieskiego oraz wszystkich napotkanych ludzi (we współpracy z s. Agatą).

#J172026 #jedność #komunia #modlitwa