- Agata
- 20 cze 2018
- 1 minut(y) czytania

Ludzką rzeczą jest stronić od tych, którzy wyrządzają zło w jakikolwiek sposób. W sercu powstaje uraza, która podsycana przez poczucie krzywdy może przerodzić się w nienawiść. Istotą chrześcijaństwa jest doświadczenie przebaczenia, najtrudniejszej sztuki w życiu duchowym. Chrystus przybijany do krzyża daje nam przykład przebaczenia, którego moc pochodzi od Boga. „Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23, 34a). Przebaczenie uwalnia zranione serce od paraliżu duchowego, który blokuje nas na Ducha Świętego i czyni życie nieszczęśliwym. W przebaczeniu nie są tak istotne uczucia, lecz jego siła tkwi w woli człowieka. Ja chcę przebaczyć, bo i mnie przebaczyłeś Boże grzechy które skazywały mnie na śmierć wieczną. Doświadczenie przebaczenia Bożego owocuje radością i pokojem w Duchu Świętym. Serce przebaczające każdemu wszystko i od razu jest najmilsze Ojcu Niebieskiemu i niedalekie od Królestwa Niebieskiego. To dziecięca postawa duszy , która całkowicie powierzyła całe swe życie w ręce Boga.
Panie Boże Ty wiesz, jak czasami trudno jest nam przebaczać, nie tylko drugiemu człowiekowi lecz także sobie samemu. Prosimy weź nasze serca w swoje przebite dłonie i przemień je mocą Twej Miłości przebaczającej! „Serce nowe daj nam Panie nasz! Ducha prawego odnów Panie w nas!” (por. Ez 36). Potrzebujemy tego przeszczepu duchowego naszych serc, aby już odtąd biły rytmem Serca Jezusowego, które jest dobroci i miłości pełne! Tylko w Tym Boskim Sercu odnajdziemy ukojenie naszych spragnionych miłości serc. W ten sposób już na tej ziemi odnajdziemy pokój i radość w Duchu Świętym, który uzdalnia nas do nowego życia dzieci Bożych!