- Trzebuniak
- 22 mar 2019
- 1 minut(y) czytania
W czasie Wielkiego Postu serce może powrócić do Pana. W Nim na nowo odkryje źródło wszelkiego pokoju, radości i błogosławieństwa. Albowiem mimo tego, że są wokoło ludzie, rodzina i przyjaciele, serce potrzebuje odpocząć w Bogu, od którego bierze swój początek i czerpie życie. Poza Bogiem serce ludzkie nigdzie nie zazna ukojenia i pełni szczęścia. Nawet jeśli człowiek poświęci się całkowicie służbie bliźnim, ale nie znajdzie odpowiedniej ilości czasu na trwanie przy Panu, wcześniej czy później się wypali. Jeśli jednak człowiek rozpoczyna każdy dzień z Panem i złoży całą swą ufność w Bogu, wówczas ogarnie go Duch Święty i wypełni swoimi darami.
Dusza ludzka potrzebuje duchowego pokarmu, aby wzrastać i rozkwitać. Bez pomocy łaski Bożej staje się to niemożliwe do osiągnięcia. Jeśli człowiek nie jest wewnętrznie zjednoczony i scalony ze swoim Stwórcą, to zawsze będzie ogarniać go uczucie niezadowolenia i rozczarowania. Natomiast, gdy otworzy swe serce całkowicie i ufnie dla Boga, wtedy wypełni się mocą i siłą do wypełniania codziennych obowiązków. Taki człowiek promieniuje dobrocią i zachowuje świeżość mimo bolesnych doświadczeń. Nic nie jest w stanie nim zachwiać ani sprowadzić go z drogi doskonałości.
Dusza wewnętrznie zjednoczona z Panem Bogiem wydaje owoce poprzez swoje dzieła i słowa, które wypełnione są miłością. Dlatego warto wykorzystać coroczny okres pokuty, aby zbadać swe serce i odnowić relację z Bogiem Ojcem. On zawsze jest blisko i nieustannie błogosławi swym dzieciom. Ta świadomość wybrania i ukochania przez miłosiernego Ojca winna inspirować wszystkich do uwielbienia i wychwalania Pana w duchu i prawdzie.
