Pójść za Słowem

Święci i błogosławieni słyszeli głos Pański w głębi swego serca. Byli oni bardzo wyczuleni na delikatne poruszenia wewnętrzne w centrum swojej duszy. Tam bowiem jest siedziba Ducha Świętego. Stamtąd my również możemy czerpać wodę żywą, która wypływa z samego źródła.

Pomocą dla nas, ludzi pragnących świętości i szczęścia, jest Pismo Święte. Tam zostały zapisane słowa świętych i błogosławionych, a także tam zawarte jest Słowo Boże. Aniołowie w swych rękach przechowują święte słowa, a nam czasami udaje się wniknąć w te święte tajemnice.

Słowo Boże ogarnia wszystko, niebo i ziemię, rzeczy widzialne i niewidzialne, ludzi, zwierzęta i przyrodę. Cały stworzony świat jest wielką i świętą Księgą Boga, którą każdy może odczytywać codziennie na nowo. My, chrześcijanie, uczymy się czytać z uwag i przechowywać skarby Słowa w głębi serc. Powinniśmy pamiętać, że proces odczytywania ze zrozumieniem i miłością nie przebiega automatycznie. Trzeba się nieraz natrudzić, aby dobrze zinterpretować Pismo Święte, a także pracować nad sobą w świetle tego boskiego Słowa.

Ważne, aby pójść za Słowem-Chrystusem i pozwolić Mu się porwać za rękę. Owszem czasem Jego Słowo jest jak miecz obosieczny, który rani i zdaje ból przez prawdę i nakazanie nawrócenia. Jednak, jeśli pozwolimy na działanie Słowa Bożego w naszym życiu, powoli zaczną się dziać cuda. Będziemy prorokować i patrzeć w przyszłość oczami Boga, a siebie postrzegać jako pokorne sługi Pańskie, którzy pracują i zapisują kolejne rozdziały w Księdze Życia.

Otworzyć drzwi Chrystusowi

Umiłowani w Chrystusie,

Już prawie rok z powodu pandemii korona wirusa doświadczamy „wielkiego ucisku”. Co więcej, jesteśmy zmuszani do ograniczania praktyk życia religijnego. Inaczej niż za dawnych czasów przewodnicy duchowi często odradzają nam gromadzenie się na wspólnych modlitwach, a nawet uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii. Nawet w domach zakonnych zamiera życie wewnętrzne, to znaczy rzadziej sprawuje się msze święte i raczej nie prowadzi się już kierownictwa duchowego. Paradoksalnie powinno być odwrotnie. Należałoby więcej się modlić, pokutować i częściej przyjmować Ciało i Krew Chrystusa, aby nie zatracić sensu istnienia i nie przerywać głębokiej relacji z Bogiem.

Oczywiście nie możemy odrzucić wszystkich postanowień związanych z sytuacją epidemiologiczną na świecie. Możemy jednak pogłębiać życie duchowe poprzez rozważanie Słowa Bożego. Tutaj, w Piśmie Świętym, powinniśmy szukać odpowiedzi na dręczące pytania, wątpliwości, lęki i niepokoje współczesności. Możemy sami się zapytać czy rzeczywiście uciekamy się do Słowa Bożego w tych czasach zarazy.

Nieraz już w historii Ludu Wybranego, a także historii chrześcijaństwa, dochodziło do wielkich katastrof i niedoli. Jednak mocna wiara zawsze ratowała ludzi i pomagała przetrwać trudne doświadczenia wojen, chorób, waśni i kataklizmów. Największym problemem współczesności nie wydaję się zatem wirus Covid-19, ale raczej brak wiary i zaufania Panu Bogu. Kiedyś ludzkość szukała ratunku w Bogu i modliła się żarliwie, aby ustało grożące niebezpieczeństwo. Teraz, głos Pański zagłuszają mass-media, a w sposób szczególny media społecznościowe, w których każdy może napisać to, co uważa za słuszne nawet jeśli nie jest to zgodne ze zdrowym rozsądkiem czy też przykazaniami Bożymi.

Drogie Siostry i Drodzy Bracia,

Jaka powinna być odpowiedź chrześcijanina, a zatem ucznia Chrystusa? Warto odwołać się do Listu św. Pawła Apostoła do Tesaloniczan. W naszych czasach pandemii to „nauka Pańska ma stać się głośniejsza”. Nauka ta jest bardzo prosta i podstawowa, zawsze ta sama i niezmienna wraz z upływem czasu: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Tak, po pierwsze każdy z nas powinien przyznać się do swej grzeszności i żałować najpierw za swoje własne grzechy. Gdy już spełnimy pięć warunków dobrej spowiedzi i przyjmiemy sakrament Eucharystii, następnie winniśmy otworzyć Dobrą Nowinę i zacząć gorliwie czytać Słowo Boże. To jedyna i najprostsza droga do osobistego zbawienia , a także do przemiany świata.

Oczywiście potrzebna jest wiara w Boga i zaufanie bliźniemu, aby móc wypełnić te zwyczajne warunki. Powinniśmy pamiętać, że kapłaństwo jest piękne i potrzebne nie tylko w Wielki Czwartek kiedy to celebrujemy ustanowienie tego sakramentu. Wbrew wiadomościom, którymi często manipulują mass-media, otoczmy modlitwą naszych kapłanów i przewodników. Zawierzmy ich słowom i nauce, którą przekazują zgodnie z magisterium Kościoła. Nawet jeśli sami są wielkimi grzesznikami, to postarajmy się im przebaczyć, otoczyć modlitwą wstawienniczą i pokochać szczerze tak jak się kocha swoich najbliższych.

W czasach pandemii wirusa zawierzmy Chrystusowi i przylgnijmy do Kościoła, „by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna”. Nie lękajmy się otworzyć drzwi Chrystusowi, jak pouczał nas Ojciec Święty Jan Paweł II. Pokochajmy na nowo życie i pokonajmy strach przed chorobą, a nawet śmiercią. To jest największe i pierwsze przykazanie, które przypomina nam Jezus Chrystus w XXX Niedzielę zwykłą w roku Pańskim 2020. Nie ma bowiem innej drogi ani prawdy ani życia poza Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa, Pana naszego.

Miłość silniejsza!

W relacjach główną rolę zawsze odgrywać będzie miłość. Chłopak kocha dziewczynę; żona męża; rodzice dziecko; uczeń nauczyciela; przyjaciel przyjaciółkę… Wszystko, co najważniejsze między ludźmi dokonuje się w atmosferze miłości. Dlatego również w relacji do Boga potrzebne jest nie tylko uczucie miłości, ale także wola i pragnienie kochania Pana ponad wszystko.

Zapewne istnieją różne stopnie i kolory miłości. Jest miłość młodzieńcza, małżeńska, rodzicielska, koleżeńska, przyjacielska i wiele innych. Każdą relację cechuje miłość odmienna, gdyż nie ma dwóch takich samych osób na świecie. Zatem podobnie jak nie ma identycznych osób, tak nie ma identycznej miłości. Mimo to pragniemy naśladować heroiczne przykłady świętości i miłości. Jeden z nich pozostawiła nam święta Maria Magdalena, która pokochała Jezusa nad wszystko. Jej serce przylgnęło do serca Mistrza bardziej niż serca dwunastu Apostołów. Jej miłość przezwyciężyła doświadczenie śmierci. Podczas, gdy nawet umiłowany Apostoł Jan odszedł od grobu Pańskiego, Maria tam pozostała. Jej miłość nie zagasła ani się nie skończyła w momencie śmierci ukochanego Przyjaciela jej kobiecego serca. W jej sercu płonął żar miłości, która sięgała poza widzialny świat.

Czyż miłość może być silniejsza niż wiara i nadzieja? Patrząc na obraz Marii Magdaleny, która wylewa łzy z miłości do Jezusa, przekonujemy się, że rzeczywiście tak jest. Nic nie jest w stanie ugasić miłości prawdziwej, ponieważ miłość to dar Ducha Świętego. Miłość jest motorem życia, a nawet po śmierci miłość nadal trwa. To ona prowadzi serce ludzkie wprost w ramiona kochającego Pana i Boga.