Ponad wszystko

„Stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej" (Flp 2,8).

Paradoksalnie, Jezus Chrystus, Syn Boży, najwięcej dokonał na krzyżu właśnie wtedy, gdy Jego boskie ręce były przybite gwoździami. Dlaczego? Dlatego właśnie, że był posłuszny woli swojego Ojca w niebie.

A nam ciągle się wydaje, że to od nas samych tak wiele zależy – że bez nas nasze rodziny, wspólnoty czy Kościół nie mogłyby funkcjonować. Przepracowujemy się czasem, aby pokazać, jak bardzo jesteśmy potrzebni i ważni na tym świecie.

Jezus na krzyżu uczy nas pokory i posłuszeństwa. Więcej dobrego można czasami osiągnąć, nic nie mówiąc i niczego nie czyniąc. Syn Boży na krzyżu, podobnie jak człowiek chory przykuty do łóżka, jedynie modli się: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią" (Łk 23,34).

Ta modlitwa Jezusowa unosi się z ziemi do nieba poprzez wszystkie wieki i również współcześnie jest jak najbardziej aktualna. Dzieci giną z powodu wojen i umierają z głodu, a niektórzy przywódcy państwowi oraz bogacze bez ustanku produkują coraz to nowe drony i systemy wojskowe.

W głowach może pojawić się pytanie: czy Pan Bóg tego nie widzi i czy na to wszystko pozwala?

Umiłowani w Chrystusie, Siostry i Bracia!

„Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16).

Tutaj wcale nie chodzi o śmierć fizyczną, która wcześniej czy później będzie udziałem każdego z nas. Jezus zapewnia swoich uczniów, że nie zginą oni pod względem duchowym. Jego uczniów nie ogarnie szaleństwo wojny i nienawiści, bogactwa i pracoholizmu – szaleństwo wyścigu szczurów i pogoni za dobrobytem. Jego uczniowie zostaną wybawieni od tego wszystkiego pod jednym warunkiem: że pozwolą przybić do krzyża swój egocentryzm.

Jeśli zrozumieją, że czasami w życiu trzeba się zatrzymać i pomodlić za naszych braci i siostry, którzy niczego nie pojmują – którym wydaje się, że życie na ziemi jest tak cenne, iż nie potrafią nawet uklęknąć pod krzyżem Jezusa Chrystusa. Którzy już tego krzyża ani ze sobą nie noszą, ani nie wieszają na ścianach swoich domów, bo uważają, że to wszystko staroświeckie, nieadekwatne do współczesnych warunków.

Ta pustynia duchowa, którą widać gołym okiem wokół nas, potrzebuje wody żywej wypływającej z Serca Jezusowego – z tego Serca, które zostało przebite na krzyżu 2000 lat temu, ale które również dzisiaj doświadcza bólu i odrzucenia.

Mimo tego Bóg nadal „wywyższa Go nad wszystko i daruje Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich, i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca" (Flp 2,9-11).

Modlitwa Arnolda

„Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach” (Ef 3:17).

Wspominamy dziś założyciela Zgromadzenia Słowa Bożego – świętego Arnolda Janssena, który modlił się słowami: „Niech żyje serce Jezusa w sercach wszystkich ludzi”. Ta modlitwa miała swe źródło w głębokiej wierze Ojca Arnolda, który pragnął, aby wszyscy ludzie mogli usłyszeć Dobrą Nowinę o Słowie Bożym-Jezusie Chrystusie.

Posyłał więc swoich misjonarzy, aby na całym świecie szerzyli wiarę chrześcijańską w ludzkich sercach. Wspierał ich przed Najświętszym Sakramentem, gdy powtarzał: „Przed światłością Słowa i Duchem łaski, niech ustąpią ciemności grzechu i noc niewiary”. Wiedział bowiem, że tajemniczy plan zbawienia ludzkości realizuje się poprzez Kościół i sakramenty święte.

Arnold Janssen był człowiekiem mądrym i rozsądnym, który czerpał wiedzę od Trójjedynego Boga. W Nim odkrywał Prawdę odwieczną, Moc nieskończoną i Dobroć niepojętą. Przed Bogiem Ojcem, Synem i Duchem Świętym zginał kolana i uczył tej postawy swych duchowych synów i córki z trzech założonych przez siebie zgromadzeń zakonnych. W nazwie tych kongregacji ukazał fundamenty swojej wiary w boskie Słowo i Ducha Świętego.

Nasz Założyciel wzmacniał siły wewnętrznego człowieka na adoracji przed tabernakulum. Tam zanosił pokorne błagania, aby uczniowie Chrystusa byli w miłości wkorzenieni, a także zdołali ogarnąć misterium Ducha Bożego.

Święty Arnold Janssen pokazał nam, że wiara w Chrystusa może przemieniać życie i inspirować do wielkich czynów. Niech jego przykład będzie dla nas inspiracją do tego, abyśmy sami stali się świadkami Ewangelii w naszym codziennym życiu. Módlmy się, abyśmy podobnie jak on, byli zawsze gotowi odpowiedzieć na wezwanie Pana i nieść Jego miłość do wszystkich ludzi, których spotkamy na naszej drodze. Amen.

W sercu Matki

„Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łukasz 2:18).

Za nami święta Bożego Narodzenia. Podobnie jak pasterze, udaliśmy się na pasterkę do naszego Betlejem, czyli do kościoła, gdzie w czasie Eucharystii przychodzi na świat Jezus. Zobaczyliśmy w stajence Maryję, Józefa i leżące w żłobie Niemowlę. Jakie uczucia i przemyślenia zrodziły się w naszych sercach? Co przynieśliśmy do naszych domów, rodzin i wspólnot? Czy potrafiliśmy jeszcze zdumieć się historią Bożego Narodzenia? Czy raczej traktujemy tę opowieść jak legendę z dawnych czasów?

Najświętsza Maryja Panna, Matka Boża, daje nam przykład rozważania wszystkich tych spraw, które dokonują się na naszych oczach. Owszem, możemy przychodzić do świątyni jak do teatru, aby posłuchać pięknych kolęd i popatrzeć na przystrojone choinki. Ale przecież nie tylko o to chodzi. Centrum świąt Bożego Narodzenia nie jesteśmy my sami, syto zastawiony stół ani nawet nasza rodzina. Istotą tych świąt jest to wszystko, co zostało nam objawione o Dzieciątku Jezus. To znaczy najważniejszy jest Syn Boży, który rodzi się z Maryi Dziewicy w betlejemskiej stajence.

Maryja rozważa dziś z nami tajemnicę swojego macierzyństwa. Co to znaczy być Matką Boga? Tak naprawdę to opowieść o misterium życia ludzkiego. Bo przecież każdy z nas miał matkę, która zrodziła go do życia. To historia wszystkich matek, które noszą pod swym sercem nowe życie dane im przez Boga. Tajemnica życia to tajemnica Bożego Narodzenia. Za ten dar trzeba uwielbiać i wysławiać Stwórcę życia.

Zrozumieli to pasterze. Zrozumieli mędrcy ze Wschodu. A czy ty też to rozumiesz i uwielbiasz Boga za dar swojego życia? Czy wielbisz Syna Bożego, który przychodzi do Ciebie w Eucharystii? Czy słyszysz przesłanie Ewangelii i widzisz cud eucharystyczny?

Jesteśmy już w Nowym Roku. Wokół nas tyle smutku, tragedii, wojen i problemów. Nie zapominajmy, że mamy przyjąć pod swój dach Dziecię Jezus, które przyniesie nam radość, miłość i pokój. To Boskie Dziecię chce się również cudownie począć w twoim sercu, co oznajmiają aniołowie, którzy nieustannie śpiewają: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.

Maryjo, Matko Boża, Ty która rozważałaś w swoim sercu wszystkie sprawy Boże, naucz nas zatrzymać się w biegu codzienności i dostrzegać cuda, które dzieją się wokół nas. Pomóż nam przyjąć Dziecię Jezus do naszych serc i nieść Jego pokój światu. Amen.