Do Jana Chrzciciela

Faktycznie, przed świętami wszyscy udają się do supermarketów – w weekend trudno nawet zaparkować przy wielkich centrach handlowych. Wielu ogarnia gorączka kupowania nowych rzeczy i prezentów na święta. Nie szkodzi, że już nawet nie ma gdzie pomieścić tych wszystkich zakupów – chodzi o przyjemność kupowania i wydawania pieniędzy, bo wówczas czujemy, że coś od nas zależy.

Ale spójrzcie na wydarzenia z dzisiejszego fragmentu Ewangelii. Co ciekawe, ludzie ówcześni mieli już dosyć takiego stylu życia, w którym w centrum jest handel i biznes. Dlatego zaczynają wychodzić na pustynię i poszukiwać świętego Jana Chrzciciela.

Co było takiego fascynującego w tym niezwykłym proroku? Nosił odzienie z sierści wielbłądziej i tylko pas skórzany wokół bioder. Jego pokarmem była szarańcza i miód leśny. A więc nie potrzebował żadnych zakupów, aby być szczęśliwym. Co więcej, potrafił rozweselać przychodzących do niego ludzi, bo dawał im nadzieję.

Czy mówił im coś nadzwyczajnego? Nie – nakłaniał ich tylko do czytania Pisma Świętego, a sam określał się jako „głos, który przekazuje słowo Boże". Mówił ludziom, że mają się przygotować – nie na kolejne zakupy przedświąteczne, ale raczej powinni przygotować serce na przyjście Pana. 

Czyż te słowa nie są aktualne również dla nas, ludzi XXI wieku? Oczywiście, że tak! W okresie przed Bożym Narodzeniem mamy przygotować swoją duszę na przyjęcie sakramentów świętych – przede wszystkim przez udział w rekolekcjach adwentowych, dobrą spowiedź i przyjęcie Komunii Świętej.

Mamy przyznać się do tego, że nie jesteśmy bezgrzesznym plemieniem, ale raczej ludźmi zasługującymi na gniew Boży, bo łatwo nam przychodzi zapominać o sprawach duchowych, a myślimy tylko o rzeczach materialnych. Mamy w końcu zrozumieć, że zadaniem nawróconego chrześcijanina jest wydawanie dobrych owoców w postaci słów i czynów pełnych miłosierdzia. Powinniśmy zapomnieć o naszej wielkości i przestać stawiać siebie w centrum, aby wreszcie postawić miłość Boga i bliźniego ponad wszystko.

Rzeczy i dobra materialne szybko przeminą – czego jesteśmy świadomi. Siekiera czasu przyłożona jest również do korzenia naszego życia. Nie będziemy żyć wiecznie – to nieubłagalny fakt, który powinien nas obudzić z letargu nieustających zakupów i niepotrzebnych zajęć.

Nieuchronnie ogień Pański dotrze także do naszego ciała i duszy. I co wtedy powiemy? Czy uchwycimy się – podobnie jak Jan Chrzciciel – Tego, który jest silniejszy od niego, a który chrzci Duchem Świętym i ogniem? Czy posiadamy w naszych spichlerzach dobra nieprzemijające, czy raczej tylko niepotrzebne plewy, które zostaną spalone w ogniu nieugaszonym? Co nie daj, Boże. Amen.

ARKA SŁOWA

Wraz z Adwentem rozpoczynamy w Kościele katolickim nowy rok liturgiczny i duszpasterski, pod hasłem: „Uczniowie-misjonarze", które wyznacza kierunek naszej drogi wiary w nadchodzącym roku. Będziemy w tym czasie na nowo odkrywać, że każdy ochrzczony jest jednocześnie uczniem Jezusa i posłanym przez niego misjonarzem. Bycie uczniem oznacza słuchanie Mistrza, wzrastanie w Jego szkole, życie modlitwą i sakramentami. Bycie zaś misjonarzem oznacza dzielenie się otrzymanym darem wiary tam, gdzie żyjemy i pracujemy.

Po pierwsze – SŁUCHANIE MISTRZA. Możemy przecież słuchać czegokolwiek – muzyki, radia, wiadomości, audiobooków, itp. Ale my jako chrześcijanie mamy słuchać Mistrza, tzn. Jezusa Chrystusa, który jest SŁOWEM BOŻYM. Zadajmy sobie pytanie na początku Adwentu: Jak często sięgam po Pismo Święte? Czy w ogóle czytam Biblię, czyli Stary i Nowy Testament? Czy mam Ewangelię pod ręką? Bo może się okazać, że słucham wszystkiego innego, ale nie swojego Mistrza, który pragnie mówić do mnie codziennie, a szczególnie wtedy, gdy brakuje mi słów otuchy, wsparcia, słów dających życie.

Po drugie – ŻYCIE MODLITWĄ. Tak naprawdę to właśnie modlitwa ma tworzyć odpowiednią atmosferę do wzajemnego słuchania. Zobaczcie, jak trudno się rozmawia z drugim człowiekiem, jeśli nie ma odpowiedniej atmosfery – gdy panuje nieufność, strach, gdy brakuje miłości. Podobnie dzieje się w relacji ze SŁOWEM BOŻYM. Jeśli nie zaproszę Ducha Świętego w mojej modlitwie, jeśli nie otworzę swojego serca i nie dam sobie czasu na wejście w modlitwę, to nie powinno nas dziwić, że ani nie usłyszę słów Pańskich, ani nie zaakceptuję słów Mistrza jako skierowanych do mnie tu i teraz.

Kolejnym krokiem jest ŻYCIE SAKRAMENTALNE. Tak naprawdę, to zwieńczenie całego życia duchowego każdego chrześcijanina. Jeśli już znajdę dodatkowy czas w Adwencie na rozmowę z Jezusem Chrystusem, czyli moim Nauczycielem i Mistrzem. Jeśli zaproszę Ducha Chrystusowego do swojego umysłu i serca. Jeśli już usłyszę choć jedno Jego święte Słowo lub jedno zdanie z czytań biblijnych jak dzisiaj, np. Niech żyją w pokoju, którzy Cię miłują (Ps 122:6) lub Rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu (Rz 13:11). Przyobleczmy się w zbroję światła – przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa (v. 14) i bądźcie gotowi, to wówczas moim największym pragnieniem będzie skorzystanie z sakramentów świętych, tzn. spowiedzi świętej i Świętej Eucharystii.

Te trzy wymiary życia duchowego – słuchanie Słowa, modlitwa i sakramenty – wzajemnie się przenikają i wspierają, prowadząc nas naturalnie do tego, byśmy stawali się MISJONARZAMI, którzy dzielą się swoim darem wiary ze spotykanymi braćmi i siostrami. Nieważne czy są to osoby wierzące czy niewierzące, czy popierają prawicę czy lewicę, czy mają ten sam kolor skóry, tę samą religię czy światopogląd. Uczeń Chrystusa, który jest misjonarzem Chrystusa ma odwagę jak biblijny Noe pokazać tym, którzy świetnie się bawią, a więc jedzą i piją, żenią się i za mąż wychodzą, że w Adwencie warto wejść do duchowej ARKI SŁOWA, aby nie dać się pochłonąć przez wody potopu. Oczywiście, że jeden weźmie sobie to Słowo do serca, a drugi nie. Rzeczywiście jedna osoba będzie wzięta przez to Słowo do Nieba, a druga zostawiona na ziemi. Dlatego właśnie mamy czuwać nad Słowem i czytać Go codziennie, bo nie wiemy, w którym dniu Nowego Roku Pan nasz przyjdzie. Dlatego zawsze mamy być gotowi, bo Pan przychodzi do nas nie tylko w ostatnim dniu, ale w każdej godzinie, gdy otwieramy Jego Słowo i pozwalamy Mu przemienić nasze serca. Amen.

Ponad wszystko

„Stawszy się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej" (Flp 2,8).

Paradoksalnie, Jezus Chrystus, Syn Boży, najwięcej dokonał na krzyżu właśnie wtedy, gdy Jego boskie ręce były przybite gwoździami. Dlaczego? Dlatego właśnie, że był posłuszny woli swojego Ojca w niebie.

A nam ciągle się wydaje, że to od nas samych tak wiele zależy – że bez nas nasze rodziny, wspólnoty czy Kościół nie mogłyby funkcjonować. Przepracowujemy się czasem, aby pokazać, jak bardzo jesteśmy potrzebni i ważni na tym świecie.

Jezus na krzyżu uczy nas pokory i posłuszeństwa. Więcej dobrego można czasami osiągnąć, nic nie mówiąc i niczego nie czyniąc. Syn Boży na krzyżu, podobnie jak człowiek chory przykuty do łóżka, jedynie modli się: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią" (Łk 23,34).

Ta modlitwa Jezusowa unosi się z ziemi do nieba poprzez wszystkie wieki i również współcześnie jest jak najbardziej aktualna. Dzieci giną z powodu wojen i umierają z głodu, a niektórzy przywódcy państwowi oraz bogacze bez ustanku produkują coraz to nowe drony i systemy wojskowe.

W głowach może pojawić się pytanie: czy Pan Bóg tego nie widzi i czy na to wszystko pozwala?

Umiłowani w Chrystusie, Siostry i Bracia!

„Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne" (J 3,16).

Tutaj wcale nie chodzi o śmierć fizyczną, która wcześniej czy później będzie udziałem każdego z nas. Jezus zapewnia swoich uczniów, że nie zginą oni pod względem duchowym. Jego uczniów nie ogarnie szaleństwo wojny i nienawiści, bogactwa i pracoholizmu – szaleństwo wyścigu szczurów i pogoni za dobrobytem. Jego uczniowie zostaną wybawieni od tego wszystkiego pod jednym warunkiem: że pozwolą przybić do krzyża swój egocentryzm.

Jeśli zrozumieją, że czasami w życiu trzeba się zatrzymać i pomodlić za naszych braci i siostry, którzy niczego nie pojmują – którym wydaje się, że życie na ziemi jest tak cenne, iż nie potrafią nawet uklęknąć pod krzyżem Jezusa Chrystusa. Którzy już tego krzyża ani ze sobą nie noszą, ani nie wieszają na ścianach swoich domów, bo uważają, że to wszystko staroświeckie, nieadekwatne do współczesnych warunków.

Ta pustynia duchowa, którą widać gołym okiem wokół nas, potrzebuje wody żywej wypływającej z Serca Jezusowego – z tego Serca, które zostało przebite na krzyżu 2000 lat temu, ale które również dzisiaj doświadcza bólu i odrzucenia.

Mimo tego Bóg nadal „wywyższa Go nad wszystko i daruje Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich, i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca" (Flp 2,9-11).