W domu Słowa

Pandemia koronawirusa. Kryzys w Kościele. Zamieszki w Stanach Zjednoczonych. Demonstracje na ulicach polskich miast. I wiele wiele innych złych wiadomości ze świata. Co robić? Gdzie szukać oparcia? Skąd czerpać prawdziwe informacje? Kogo uznać za autorytet, któremu warto zawierzyć?

Z pomocą przychodzi nam jak zawsze lektura Pisma Świętego. Tym razem święty Paweł napomina, aby zatroszczyć się przede wszystkim o zbawienie własnej duszy. Niezależnie od tego, co nam mówią, my chrześcijanie mamy słuchać głosu własnego sumienia. Tam w głębi sera przebywa Duch Święty. To właśnie Bóg, który zamieszkuje w duszy ludzkiej, jest sprawcą chcenia i działania zgodnie z Jego wolą.

Nie jesteśmy zatem pozbawieni kierownika duchowego. Jednakże naszym zadaniem jest troska o dobre sumienie i częste korzystanie z sakramentów świętych, w tym co miesięczna spowiedź. Jako dzieci Boże ciągle wzrastamy bowiem na drodze do świętości. Choć przychodzi nam żyć, działać i pracować wśród „narodu zepsutego i przewrotnego, to nie wolno nam tracić nadziei i wiary. Właśnie jako ludzie wierzący w Boga stanowimy „źródła światła w świecie”, który pogrąża się w mroku grzechów i egoizmu.

Tym bardziej uchwyćmy się Słowa Życia, czyli Jezusa Chrystusa, który żyje wśród nas. Nasze życie i powołanie nie jest bezwartościowe. Wręcz przeciwnie mamy potwierdzać godność każdego człowieka od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci. Mamy walczyć w obronie rodziny, która w planach Bożych obejmuje mężczyznę i kobietę, rodziców i dzieci. To tutaj w kościele domowym i wspólnotach parafialnych módlmy się o dary Ducha Świętego, aby nie ulec rozpaczy i beznadziei, a raczej wypełnić się radością i pokojem serca. Amen.

O Misjonarzu

Dobiega końca miesiąc październik, który w tym roku szczególnie poświęcony był pracy misyjnej. Ojciec Święty Franciszek wzywał do odnowienia, pogłębienia i rozpalenia zapału misyjnego w Kościele.

Powszechnie wiadomo, że misje nie mogą być kontynuowane bez misjonarzy, których z roku na rok jest coraz mniej. Dla przykładu: dawniej do Indonezji przybywali misjonarze z Europy. Obecnie prawie już takich misjonarzy nie ma z powodu braku powołań w krajach zachodnich. Na szczęście nadal praca misyjna jest podtrzymywana przez nowych misjonarzy z krajów azjatyckich i afrykańskich.

Misjonarz to człowiek, który na początku może czuć się trochę jak "obcy i przybysz" w kraju swego przeznaczenia. Po kilku latach zazwyczaj przyzwyczaja się do nowych warunków, uczy się języka miejscowego i zadomawia w nowej kulturze. Zaczyna rozumieć, że chrześcijanin zawsze i wszędzie powinien czuć się jako "współobywatel świetych i domownik Boga". Dla wierzącego, który dobrze rozumie swoją misję na tym świecie, oddalenie od kraju ojczystego nie jest zbyt uciążliwe. Tym bardziej, że chrześcijanin to człowiek, który opiera się na Chrystusie, a tym samym upodabnia do Syna Bożego.

Doświadczenie dziesiątków misjonarzy i apostołów potwierdza, że wszysty oni w Chrystusie odnajdywali swą siłę, a Duch Święty zawsze im towarzyszył. W czasie posługi misyjnej nie tyko poświęcali oni Lud Boży ale także sami się uświęcali poprzez sprawowania najświętszych sakramentów.

W dniu świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza jesteśmy zaproszeni, aby "wznosić się we wspólnym budowaniu Kościoła i stanowić mieszkanie Boga przez Ducha" (Ef. 2:19nn). Niechaj zapał misyjny rozprzestrzenia się na cały świat, a w sposób szczególny przenika nasze umysły, serca i dusze. Amen.

Otworzyć drzwi Chrystusowi

Umiłowani w Chrystusie,

Już prawie rok z powodu pandemii korona wirusa doświadczamy „wielkiego ucisku”. Co więcej, jesteśmy zmuszani do ograniczania praktyk życia religijnego. Inaczej niż za dawnych czasów przewodnicy duchowi często odradzają nam gromadzenie się na wspólnych modlitwach, a nawet uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii. Nawet w domach zakonnych zamiera życie wewnętrzne, to znaczy rzadziej sprawuje się msze święte i raczej nie prowadzi się już kierownictwa duchowego. Paradoksalnie powinno być odwrotnie. Należałoby więcej się modlić, pokutować i częściej przyjmować Ciało i Krew Chrystusa, aby nie zatracić sensu istnienia i nie przerywać głębokiej relacji z Bogiem.

Oczywiście nie możemy odrzucić wszystkich postanowień związanych z sytuacją epidemiologiczną na świecie. Możemy jednak pogłębiać życie duchowe poprzez rozważanie Słowa Bożego. Tutaj, w Piśmie Świętym, powinniśmy szukać odpowiedzi na dręczące pytania, wątpliwości, lęki i niepokoje współczesności. Możemy sami się zapytać czy rzeczywiście uciekamy się do Słowa Bożego w tych czasach zarazy.

Nieraz już w historii Ludu Wybranego, a także historii chrześcijaństwa, dochodziło do wielkich katastrof i niedoli. Jednak mocna wiara zawsze ratowała ludzi i pomagała przetrwać trudne doświadczenia wojen, chorób, waśni i kataklizmów. Największym problemem współczesności nie wydaję się zatem wirus Covid-19, ale raczej brak wiary i zaufania Panu Bogu. Kiedyś ludzkość szukała ratunku w Bogu i modliła się żarliwie, aby ustało grożące niebezpieczeństwo. Teraz, głos Pański zagłuszają mass-media, a w sposób szczególny media społecznościowe, w których każdy może napisać to, co uważa za słuszne nawet jeśli nie jest to zgodne ze zdrowym rozsądkiem czy też przykazaniami Bożymi.

Drogie Siostry i Drodzy Bracia,

Jaka powinna być odpowiedź chrześcijanina, a zatem ucznia Chrystusa? Warto odwołać się do Listu św. Pawła Apostoła do Tesaloniczan. W naszych czasach pandemii to „nauka Pańska ma stać się głośniejsza”. Nauka ta jest bardzo prosta i podstawowa, zawsze ta sama i niezmienna wraz z upływem czasu: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” Tak, po pierwsze każdy z nas powinien przyznać się do swej grzeszności i żałować najpierw za swoje własne grzechy. Gdy już spełnimy pięć warunków dobrej spowiedzi i przyjmiemy sakrament Eucharystii, następnie winniśmy otworzyć Dobrą Nowinę i zacząć gorliwie czytać Słowo Boże. To jedyna i najprostsza droga do osobistego zbawienia , a także do przemiany świata.

Oczywiście potrzebna jest wiara w Boga i zaufanie bliźniemu, aby móc wypełnić te zwyczajne warunki. Powinniśmy pamiętać, że kapłaństwo jest piękne i potrzebne nie tylko w Wielki Czwartek kiedy to celebrujemy ustanowienie tego sakramentu. Wbrew wiadomościom, którymi często manipulują mass-media, otoczmy modlitwą naszych kapłanów i przewodników. Zawierzmy ich słowom i nauce, którą przekazują zgodnie z magisterium Kościoła. Nawet jeśli sami są wielkimi grzesznikami, to postarajmy się im przebaczyć, otoczyć modlitwą wstawienniczą i pokochać szczerze tak jak się kocha swoich najbliższych.

W czasach pandemii wirusa zawierzmy Chrystusowi i przylgnijmy do Kościoła, „by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna”. Nie lękajmy się otworzyć drzwi Chrystusowi, jak pouczał nas Ojciec Święty Jan Paweł II. Pokochajmy na nowo życie i pokonajmy strach przed chorobą, a nawet śmiercią. To jest największe i pierwsze przykazanie, które przypomina nam Jezus Chrystus w XXX Niedzielę zwykłą w roku Pańskim 2020. Nie ma bowiem innej drogi ani prawdy ani życia poza Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa, Pana naszego.