ARKA SŁOWA

Wraz z Adwentem rozpoczynamy w Kościele katolickim nowy rok liturgiczny i duszpasterski, pod hasłem: „Uczniowie-misjonarze", które wyznacza kierunek naszej drogi wiary w nadchodzącym roku. Będziemy w tym czasie na nowo odkrywać, że każdy ochrzczony jest jednocześnie uczniem Jezusa i posłanym przez niego misjonarzem. Bycie uczniem oznacza słuchanie Mistrza, wzrastanie w Jego szkole, życie modlitwą i sakramentami. Bycie zaś misjonarzem oznacza dzielenie się otrzymanym darem wiary tam, gdzie żyjemy i pracujemy.

Po pierwsze – SŁUCHANIE MISTRZA. Możemy przecież słuchać czegokolwiek – muzyki, radia, wiadomości, audiobooków, itp. Ale my jako chrześcijanie mamy słuchać Mistrza, tzn. Jezusa Chrystusa, który jest SŁOWEM BOŻYM. Zadajmy sobie pytanie na początku Adwentu: Jak często sięgam po Pismo Święte? Czy w ogóle czytam Biblię, czyli Stary i Nowy Testament? Czy mam Ewangelię pod ręką? Bo może się okazać, że słucham wszystkiego innego, ale nie swojego Mistrza, który pragnie mówić do mnie codziennie, a szczególnie wtedy, gdy brakuje mi słów otuchy, wsparcia, słów dających życie.

Po drugie – ŻYCIE MODLITWĄ. Tak naprawdę to właśnie modlitwa ma tworzyć odpowiednią atmosferę do wzajemnego słuchania. Zobaczcie, jak trudno się rozmawia z drugim człowiekiem, jeśli nie ma odpowiedniej atmosfery – gdy panuje nieufność, strach, gdy brakuje miłości. Podobnie dzieje się w relacji ze SŁOWEM BOŻYM. Jeśli nie zaproszę Ducha Świętego w mojej modlitwie, jeśli nie otworzę swojego serca i nie dam sobie czasu na wejście w modlitwę, to nie powinno nas dziwić, że ani nie usłyszę słów Pańskich, ani nie zaakceptuję słów Mistrza jako skierowanych do mnie tu i teraz.

Kolejnym krokiem jest ŻYCIE SAKRAMENTALNE. Tak naprawdę, to zwieńczenie całego życia duchowego każdego chrześcijanina. Jeśli już znajdę dodatkowy czas w Adwencie na rozmowę z Jezusem Chrystusem, czyli moim Nauczycielem i Mistrzem. Jeśli zaproszę Ducha Chrystusowego do swojego umysłu i serca. Jeśli już usłyszę choć jedno Jego święte Słowo lub jedno zdanie z czytań biblijnych jak dzisiaj, np. Niech żyją w pokoju, którzy Cię miłują (Ps 122:6) lub Rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu (Rz 13:11). Przyobleczmy się w zbroję światła – przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa (v. 14) i bądźcie gotowi, to wówczas moim największym pragnieniem będzie skorzystanie z sakramentów świętych, tzn. spowiedzi świętej i Świętej Eucharystii.

Te trzy wymiary życia duchowego – słuchanie Słowa, modlitwa i sakramenty – wzajemnie się przenikają i wspierają, prowadząc nas naturalnie do tego, byśmy stawali się MISJONARZAMI, którzy dzielą się swoim darem wiary ze spotykanymi braćmi i siostrami. Nieważne czy są to osoby wierzące czy niewierzące, czy popierają prawicę czy lewicę, czy mają ten sam kolor skóry, tę samą religię czy światopogląd. Uczeń Chrystusa, który jest misjonarzem Chrystusa ma odwagę jak biblijny Noe pokazać tym, którzy świetnie się bawią, a więc jedzą i piją, żenią się i za mąż wychodzą, że w Adwencie warto wejść do duchowej ARKI SŁOWA, aby nie dać się pochłonąć przez wody potopu. Oczywiście, że jeden weźmie sobie to Słowo do serca, a drugi nie. Rzeczywiście jedna osoba będzie wzięta przez to Słowo do Nieba, a druga zostawiona na ziemi. Dlatego właśnie mamy czuwać nad Słowem i czytać Go codziennie, bo nie wiemy, w którym dniu Nowego Roku Pan nasz przyjdzie. Dlatego zawsze mamy być gotowi, bo Pan przychodzi do nas nie tylko w ostatnim dniu, ale w każdej godzinie, gdy otwieramy Jego Słowo i pozwalamy Mu przemienić nasze serca. Amen.

Spotkanie Życia

W naszym życiu spotykamy się z wieloma ludźmi. Są wśród nich ludzie przypadkowi, dobrzy i źli, z niektórymi z nich zawieramy trwałe relacje.

Ewangelie podają przykłady takich właśnie spotkań i relacji międzyludzkich. Ewangeliści opisują normalne życie zwyczajnych ludzi takich jak my.

W dzisiejszym fragmencie ewangelicznym słyszymy o pewnym szczególnym spotkaniu niewiast z Panem Jezusem. To spotkanie dlatego jest wyjątkowe, ponieważ dokonało się już po śmierci Syna Bożego. Mimo to „Jezus stanął przed nimi, przywitał się, a kobiety podeszły, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon”. Następnie Zmartwychwstały przemówił do nich, aby się nie bały i szły oznajmić braciom, gdzie mogą zobaczyć swego Mistrza.

Drugie spotkanie, o którym pośrednio mówi nam ewangelista Mateusz, przedstawia wystraszonych mężczyzn – strażników grobu Pańskiego, którzy również byli świadkami wszystkiego, co się wydarzyło. Ci ludzie byli jednak wewnętrznie zakłamani i skorumpowani. Nie potrafili przyznać się do prawdy, która miała miejsce. Dla swoich własnych korzyści finansowych – woleli rozpowiadać brednie, a nawet kłamać byle tylko przypodobać się swoim zwierzchnikom.

Skąd my znamy takie zachowania, które są typowe dla ludzi z każdego pokolenia i każdego miejsca na ziemi?

Również dzisiaj wiele spraw można przecież załatwić za pieniądze. Jeśli tylko zaprzeczy się prawdzie, zrezygnuje się z uczciwości, to wtedy między ludźmi zepsutymi moralnie można dosłownie wszystko zrobić.

Piotr Apostoł wraz z Jedenastoma innymi uczniami Jezusa dobrze znał realia współczesnych sobie czasów. Przyznaje, że Mąż Boży, który nawet czyni niezwykłe znaki i cuda, może być odrzucony przez ludzi w każdym niemal środowisku.

Na szczęście Ojciec niebieski nigdy nie pozwoli, aby przegrała sama Prawda. Pan Bóg potrafi zerwać więzy śmierci, gdyż niemożliwe jest, aby ciemność zapanowała na świecie, który stworzył.

Pismo Święte zachęca nas wszystkich, abyśmy zawsze mieli przed oczami Pana Jezusa Zmartwychwstałego, który stoi po naszej stronie, ilekroć tylko wezwiemy Jego świętego imienia.

Tylko w komunii z Chrystusem nasze serce może się prawdziwie cieszyć, a język będzie głosić słowa Dobrej Nowiny. Pan Jezus daje nam poznać drogi życia i napełnia nas radością swojej Obecności w sakramentach świętych. Dlatego, my wszyscy mamy być świadkami tegoż właśnie Jezusa, którego wskrzesił Bóg.

Gdzie przebywa Chrystus

„Jeśli razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus” (Kol 3:1).

Święta Wielkanocne to zwycięstwo Jezusa nad śmiercią. Zatem my jako uczniowie Chrystusa winniśmy razem z Nim zwyciężać. Jednak tutaj od razu pojawia się wątpliwość: czy my przemieniamy samych siebie przy okazji tych świąt?

Przecież na pewno potrafimy uroczyście świętować – dobrze się bawić, przygotowywać smaczne potrawy, korzystać z wolnych dni. Ale czy potrafimy „dążyć do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi” – pyta nas Apostoł.

Zarówno święty Piotr, jak i Paweł mieli problem ze zrozumieniem tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Pańskiego. Ale stopniowo, gdy dojrzewali w swojej wierze, zmieniali swój sposób myślenia i wartościowania wszystkiego.

Czy my – jako chrześcijanie – umieramy z Jezusem Chrystusem? Czy nasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu? Czy rzeczywiście odkrywamy w Synu Bożym naszego Zbawiciela? Te pytania winny nam towarzyszyć w czasie świąt wielkanocnych.

Zazwyczaj przy okazji tych świąt odwiedzamy naszych bliskich – rodzinę i przyjaciół. Co przynosimy im wraz z naszym przybyciem? Czy umiemy tak jak Piotr, który przybył do domu setnika Korneliusza, dawać świadectwo naszej silnej wiary w zmartwychwstałego Pana?

Czy nie boimy się bronić wartości sakramentów świętych? A może jak żołnierze, którzy stali przy grobie Jezusa, uciekamy od trudnych pytań i wolimy przemilczeć prawdę?

Zostaliśmy ochrzczeni w imię Jezusa Chrystusa i namaszczeni Duchem Świętym, dlatego Bóg jest z nami. Nie musimy się niczego bać! Powinniśmy dobrze mówić i czynić, a nawet uzdrawiać bliźnich, którzy są pod władzą złego ducha. Ponieważ my, gdy przyjmujemy Komunię świętą, jesteśmy w posiadaniu Ducha Bożego. Dzięki temu mamy być świadkami wszystkiego, co działał i nadal działa Syn Boży – Jezus Chrystus.

On nie umarł na krzyżu na wieki, gdyż spoczywał w grobie tylko trzy dni.

W czasie każdej Eucharystii możemy znowu z Nim jeść i pić po Jego zmartwychwstaniu – Jego święte Ciało i Krew. A to nas uzdalnia, by ogłosić całemu światu cuda Zmartwychwstałego Pana.

Każdy, kto w Niego wierzy, otrzymuje łaskę po łasce. Amen.