Źródło tryskające miłością

Praca nad sobą rozpoczyna się od uświadomienia sobie, że jest przy mnie Pan i że to On jest źródłem chcenia i działania zgodnego z wolą Bożą. Nie jest to jednak możliwe, jeśli człowiek ciągle skupia się na grzechach i słabościach. Nie jest to także możliwe, jeśli człowiek stale coś mówi, a nie potrafi zamilknąć.

Dopiero, gdy człowiek sam nauczy się słuchać z uwagą, dostrzega tych, którym brakuje miłości oraz wyczuwa te dusze, które są przygnębione z powodu różnorakich problemów. Dopiero wtedy może stać się światłem, które oświeca drogę pogrążonych w ciemnościach. Dopiero wtedy zaczyna rozpraszać mroki i pokonywać wszelakie przeszkody.

Jest to możliwe, gdyż Pan dodaje sił i przywraca młodzieńczą energię. Łaską swego Ducha sprawia, że dusza staje się podobna do ogrodu zroszonego wiosennym deszczem. To Pan przemienia wnętrze człowieka w źródło tryskające miłością i dobrocią. Dzięki Niemu można odbudować wszystko i na nowo położyć solidny fundament. Albowiem, zgodnie z Jego wolą, człowiek jest budowniczym iodnowicielem świata.

Trzeba tylko z całego serca tego pragnąć i pójść za Jezusem na całego. Trzeba znaleźć dla Niego miejsce i czas w napiętym harmonogramie rozmaitych zajęć. Trzeba porzucić egoistyczne interesy i wybrać troskę o swoją duszę.

Dopiero, gdy człowiek zrezygnuje z własnej woli i pozwali się prowadzić Wszechmogącemu, radość i pokój wypełni jego serce.

#Iz58914 #źródło #Jezus #wola

Jezioro naszego życia (Łk 5:1-11)

Czasami w naszym sercu rodzi się pragnienie, aby słuchać Słowa Bożego. Wówczas zastanawiamy się gdzie najwyraźniej i najpewniej można usłyszeć głos Boga.

Jezus zaś cały czas stoi i cierpliwie czeka nad jeziorem naszego życia, aby odpowiedzieć na wszystkie dręczące nas pytania i wątpliwości. Patrzy uważnie jak staramy się uporać z zabrudzonymi łodziami, pełnymi problemów i zmartwień. Dziwi się, że sami próbujemy rozwiązać nasze trudności oraz dojść do ładu z poplątanymi sieciami naszych relacji z bliźnimi, rodziną czy przyjaciółmi. On, jak zawsze, czeka, aby nam pomóc i wchodzi na pokład naszego życia ze swoją nauką, jeśli Mu tylko nie przeszkadzamy. Zachęca nas, abyśmy zmobilizowali swoje siły i zechcieli wypłynąć razem z Nim na burzliwe morze. Dodaje nam odwagi, aby nie lękać się przeciwności i uwierzyć w siebie.

My zazwyczaj mamy zbyt wiele wątpliwości i unikamy jakiegokolwiek wysiłku. Wolimy usprawiedliwiać się zmęczeniem; mówić z rozczarowaniem o wszystkich naszych nieudanych próbach i niedotrzymanych postanowieniach; tłumaczymy się, że to wszystko nie ma większego sensu...

Dobrze, jeśli Jego słowo zdoła nas przekonać, iż warto spróbować jeszcze raz, na nowo, tym razem z Jezusem. Wówczas dopiero cuda zaczynają dokonywać się w naszym życiu. Z Chrystusem, jako Sternikiem, potrafimy bowiem zrywać wszystkie niestosowne relacje i rezygnować z tego, co nie służy naszemu rozwojowi nawet, jeśli to wiąże się z wielkim bólem i wyrzeczeniem.

Tylko w ten sposób dokonuje się wielkich rzeczy w swoim życiu. Razem z Nim nawiązuje się prawdziwe i dobre relacje, polegające na wzajemnych zaufaniu i szczerej przyjaźni. Ucząc się od boskiego Mistrza, potrafimy pomagać sobie wzajemnie, a przede wszystkim dostrzegać potrzeby naszych bliźnich. Wówczas ubogacamy się nawzajem tymi talentami i darami, które otrzymaliśmy od naszego Ojca niebieskiego.

Gdy płynie się z Jezusem przez życie, trudno jest pojąć i ogarnąć wszystkie te cuda, których On dokonuje w nas i razem z nami. Obecność Jezusa skłania nas również do ukorzenia się i wyznania z pokorą, że jesteśmy ludźmi słabymi, którzy stale potrzebują Jego pomocnej ręki i codziennych wskazówek. Wtedy dopiero możliwe jest budowanie wspólnoty uczniów, którzy chcą razem płynąć w jednej łodzi Kościoła świętego. Wtedy opusza nas nasz lęk, zaczynami ufać sobie i wierzyć, że Opatrzność Boża kieruje całym naszym życiem...

#Łk5111 #jezioro #rozmyślanie #Jezus