Dziecko Boże

„Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi – tym, którzy wierzą w imię Jego” (por. J 1:1-18).

Jaka jest kondycja człowieka po walce z koronawirusem? Jaka jest sytuacja na świecie, który cały czas zmaga się z pandemią? Co dzieje się w Kościele z chrześcijanami?

Na pierwszy rzut oka widać, że jesteśmy bardzo osłabieni tym, co dotyka naszych rodzin i wspólnot. Kolejne restrykcje, kłótnie między zwolennikami i przeciwnikami szczepień – to wszystko może skutkować zawrotem głowy.

W tym właśnie kontekście przychodzi do nas jak co roku Małe Dzieciątko Jezus, które należałoby wziąć na ręce i przytulić do serca. To boskie Niemowlę nie mówi jeszcze ludzkim głosem, bo jest zbyt maleńkie. Przemawia jednak bardzo wyraźnie i dosadnie, ponieważ Ono jest Słowem Bożym, które stało się Ciałem. Wydawałoby się, że to tylko małe i bezbronne dziecko, ale przed nim trwożą się potęgi światowe. Ci wszyscy zaś, którzy chcą Je przyjąć z wiarą, otrzymują moc od samego Boga. Nie jest to potęga światowa, ale umiejętność stawania się na wzór tego Dziecka, czyli bycia dzieckiem Bożym.

„Jednorodzony Syn – Jezus Chrystus otrzymał od swego Ojca pełnię łaski i prawdy”. A my jako przybrane dzieci Boże również możemy mieć w tym swój udział. Z Jego pełności wszyscy otrzymujemy – łaskę po łasce.

Zastanawiamy się pewnie jakie są te łaski Boże, z których możemy korzystać. Pierwsza i najważniejsza to Prawda, o którą tak trudno we współczesnym świecie. Przede wszystkim prawda o sobie samym, to znaczy, że jestem ukochanym dzieckiem Bożym. Nawet jeśli wszyscy by mnie opuścili, ja nie jestem nigdy sam – moim Ojcem jest wszechmogący Bóg. Ta Prawda była siłą świętych i błogosławionych, którzy przez wieki dawali świadectwo Jezusowi.

Następnie prawda o drugim człowieku. Mój bliźni, brat i siostra, stworzony został również w tym celu, aby zostać świętym i nieskalanym przed obliczem Boga. On także jest przybranym dzieckiem Bożym przez Jezusa Chrystusa. Winienem zatem dostrzegać dobro i rozumieć prawdę o ludziach, których Bóg stawia na mojej drodze życia.

Najważniejszą zaś sprawą jest fakt, że Jezus Chrystus stanowi całą Prawdę o człowieku. Dlatego mam żyć tak, jak żył Syn Boży. To znaczy z mądrością, której zaczerpnę w Słowie Bożym i sakramentach świętych. Mam żyć z miłością i dziękczynieniem za każdy dzień swego życia na ziemi. Mam patrzyć oczami serca i wypełnić swe wnętrze nadzieją, że nawet kiedy odejdę z tego świata, to otrzymam wieczne dziedzictwo wśród świętych w królestwie niebieskim. Amen.

Dobra Nowina na 2022

„Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2:18).

Nasze życie zawiera w sobie dużo tajemnic. Od momentu naszego poczęcia aż po ostatni oddech, który oddajemy na tej ziemi. Na początku Nowego Roku chcemy na nowo zachwycić się darami, które otrzymujemy od Boga Stwórcy.

Wiele cudów, które codziennie się dokonują, prawdopodobnie nam już spowszechniało. Ile razy bowiem można zachwycać się porankiem, wschodem i zachodem słońca, pięknem nieba? Tym bardziej że tyle jest ważniejszych spraw i obowiązków, które zajmują całą naszą uwagę. Czasami nawet nie potrafimy już doceniać osób z naszego najbliższego otoczenia, które potrzebują naszej miłości.

Matka Najświętsza uczy nas tej właśnie wrażliwości na piękno i dobro wokół nas. Ona kieruje nasz wzrok i uwagę na swoim Synu. Może podobnie jak Maryja wielu sytuacji i wydarzeń do końca nie rozumiemy. Przecież we współczesnym świecie ciągle wypada się gdzieś spieszyć. Najpierw z domu do pracy, potem z pracy na zakupy, i jeszcze na wizytę do lekarza, spotkanie ze znajomymi, itp. itd. Wiele rzeczy słyszymy i nie możemy się nadziwić, jak ten świat wariuje.

Wobec tego warto rozpocząć Nowy Rok Pański z Dobrą Nowiną, to znaczy ze Słowem Bożym – Pismem Świętym. Odnajdźmy w swoich domach i rodzinach tę Świętą Księgę, rozważmy natchnione słowa, które sam Pan Bóg do nas kieruje. Oczywiście możemy nadal wybierać inne książki, czasopisma i wiadomości z internetu, ale tam nie znajdziemy odpowiedzi na podstawowe pytania naszego życia.

Dlaczego cierpienie i choroba? Jaki jest sens i cel życia w czasie pandemii koronawirusa? Co należy czynić, a czego unikać, aby osiągnąć szczęśliwe i spokojne życie? Kto winien znajdować się w centrum naszych myśli i zainteresowań? Na te wszystkie pytania i wiele innych znajdziemy odpowiedź w Słowie Bożym.

Ponieważ „Bóg zesłał Syna swego, Jezusa Chrystusa, który narodził się z Niewiasty”, aby nas wyzwolić z lęków, obaw i niepokoju. Co więcej, wysłał do naszych serc swego Ducha Świętego, abyśmy jak Maryja mogli rozważać i zachowywać wszystko, co najpiękniejsze i najważniejsze w swoim wnętrzu. Nie jesteśmy pozostawieni sami sobie w roku Pańskim 2022. Pismo Święte poucza nas, że mamy kochającego Ojca w niebie, który pragnie, abyśmy spełniając Jego przykazania, byli szczęśliwymi ludźmi. Amen.

Droga, Prawda i Piękno

Jako chrześcijanie chcielibyśmy jak najszybciej „ujrzeć Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą” (Mk 13:25). Jako wierzący chcemy widzieć Boga. To pragnienie jest bardzo naturalne i ludzkie. Wiedzieć Boga to znaczy doświadczyć samego Dobra, Prawdy i Piękna. Każdy człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boga, ma takie głębokie pragnienie, choć czasem jest ono nieuświadamiane.

Jezus Chrystus, Syn Boga żywego, doskonale wiedział czego pożąda każdy człowiek. Wiedział, że nie są to przecież pieniądze, które szczęścia nie dają. Człowiek stworzony jest bowiem do czegoś więcej. Ma sięgać wyżej, dalej, mocniej…

W zeszłym tygodniu bardzo gorliwi parafianie – rodzice z naszej werbistowskiej parafii w Olsztynie stracili dwoje swoich dzieci w wypadku drogowym. Dwudziestokilkuletnie rodzeństwo jadąc samochodem zakończyło swoje ziemskie życie. To tragiczne wydarzenie wypełniło bólem nie tylko ich rodziców, ale całą wspólnotę parafialną. Tydzień wcześniej odszedł do Pana po wieczną nagrodę młody mężczyzna – ojciec rodziny, który zmagał się z chorobą nowotworową. Wobec tej rzeczywistości zdajemy sobie sprawę jak ulotne jest ludzkie życie. Wszystko może się skończyć w jednym momencie. I co wtedy?

Jezus nam dziś podpowiada: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”. Nikt nie zna dnia ani godziny swojej śmierci. Ale każdy z nas może odczytywać swoje życie w świetle Słowa Bożego, czyli w Piśmie Świętym.

Nie znajdziemy pocieszenia wobec bolesnych doświadczeń i tragedii naszego życia w telewizji czy w mass-mediach. Wobec misterium śmierci wszyscy lekarze i specjaliści rozkładają swe ręce. Nie są w stanie nam pomóc. Tylko Ojciec niebieski jest Panem życia i śmierci. Tylko Bóg Ojciec może przemienić nasz ból w radość.

Módlmy się zatem często słowami psalmisty (Ps 16): „Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem”. Złóżmy nasz los w ręce Wszechmocnego Boga, który jest naszym dziedzictwem i przeznaczeniem. Wpatrujmy się w Oblicze Pańskie w Najświętszym Sakramencie, a także w krzyż święty, na którym umarł Chrystus. Dostrzeżmy wokół siebie Jezusa Chrystusa, który stale nam towarzyszy, a szczególnie w najtrudniejszych wydarzeniach naszego życia. „On w kraju zmarłych duszy mej nie zostawi i nie dopuści, bym pozostał w grobie”. Dlatego winniśmy się cieszyć i radować, że nasza nagroda jest w niebie nie na ziemi. Tam w Królestwie niebieskim jest pełnia życia i wieczne szczęście po prawicy Boga. Wszyscy możemy dostąpić zbawienia, ponieważ zapisani jesteśmy w świętej księdze. Po śmierci ciała zbudzimy się jako nowe stworzenie do wiecznego życia. Niech ta wiara, która ma podstawę w Piśmie Świętym, ożywia naszą codzienną modlitwę i rozświetla nasze mroki. Amen.