O oczekiwaniu

Powoli dobiega końca rok liturgiczny. Ponadto jesień przypomina nam o przemijalności naszego życia. Niedawno modliliśmy się przy grobach naszych bliskich zmarłych. Coraz więcej naszych znajomych zakończyło już swoją wędrówkę. Coraz częściej słyszymy wezwanie do czuwania. Jednak często ulegamy nastrojowi tej pochmurnej pory roku i popadamy w senność.

Owszem, chcielibyśmy należeć do grupy pięciu roztropnych panien, które wychodzą na spotkanie Oblubieńca czyli Pana Boga. Ale z drugiej strony łatwo odchodzimy od Niego poprzez nasze błędne decyzje i popełniane grzechy. W ten sposób właśnie Ewangelia rozgrywa się cały czas w naszym codziennym życiu.

Wychodzimy dziś z naszych domów na spotkanie z Panem, aby uczestniczyć w Najświętszej Eucharystii, która jest naszą ucztą weselną. Zobaczcie jak jest nas niewielu. Większość pozostaje w swoich mieszkaniach ze swoimi problemami. Nie wystarczyło im siły i wytrwałości, aby do końca trwać przy Chrystusie i poszukiwać Go z całego serca.

Dzisiejsza Liturgia Słowa uczy nas, że mądrość prawdziwa wynika z odczytywania Bożych planów co do naszej doczesności i wieczności. I choć słuszna bywa zachęta rodziców kierowana do dzieci, aby zdobywały wykształcenie, rozwijały swoje talenty poprzez różne zajęcia pozaszkolne, to równie ważna, a nawet ważniejsza jest zachęta do zdobywania sprawności ducha i uczestniczenia w życiu Kościoła. Można bowiem wiedzieć sporo, ukończyć studia, a jednocześnie nie być mądrym, a co za tym idzie, dobrym człowiekiem.

Jezus Chrystus przestrzega nas dzisiaj, że jeśli zaangażujemy się zbyt bardzo w sprawy doczesne, to może się okazać, że stracimy najważniejszy cel naszego życia, którym jest Niebo. Szukajmy więc niestrudzenie i wytrwale naszego Pana. Czytajmy Pismo Święte, a także dobre lektury duchowe, aby nie zagubić się w tym współczesnym świecie, gdzie tak wiele jest niebezpieczeństw i błędnych dróg.

„Czuwajmy i bądźmy gotowi”, bo nie znamy dnia ani godziny naszej śmierci, gdy zostaniemy wezwani, aby stanąć przed Panem. Obyśmy wówczas okazali się tymi mądrymi i przygotowanymi ludźmi, którzy z utęsknieniem czekają na wezwanie do królestwa niebieskiego. Obyśmy wówczas zostali przyjęci do grona świętych i błogosławionych, którzy w wieczności wyśpiewują radosny hymn uwielbienia Boga. Amen.

Akty strzeliste

„Żal mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść” (Mk 8:1-10).

Kiedy trwamy w bliskości Jezusa i powierzamy Mu swoje życie, wówczas On zajmuje się nami w sposób szczególny. Czułe spojrzenie Boga Ojca spoczywa na tych, którzy zaufali Panu całym swoim sercem i ukochali Go ze wszystkich sił.

Bóg przychodzi do duszy na różne sposoby, lecz odkrywanie Jego Obecności we wszystkim jest łaską, której dostępują Ci którzy szukają Pana w prostocie serca.

Trwajmy i my przy Panu poprzez akty strzeliste zanoszone w głębi duszy do Boga, jako duchowy kwiatek dla Ojca od umiłowanego dziecka. Jedną z najpiękniejszych form trwania przed Panem jest adoracja Najświętszego Sakramentu, ale także odmawianie różańca, pobożne przystępowanie do sakramentów świętych oraz czyny i gesty miłości względem bliźniego. Oczywiście, życie niesie nam wiele wyzwań i pokus dlatego tym bardziej lgnijmy do Jezusa bez obawy, że czegoś nam zabraknie. Ewangelia ukazuje nam Boga, który zupełnie nie przejmuje się tym, co nam się wydaje, co sobie wyliczyliśmy. Każdego dnia Jezus zaprasza nas na świętą ucztę Miłości. Każdy z nas jest wyczekiwanym z utęsknieniem gościem, który nie odejdzie od stołu głodny.

S. Agata Ciesielsk, FDC.

Czas pojednania

Święty Ignacy z Loyoli pisał w ćwiczeniach duchowych, że powinniśmy często przywoływać w swej świadomości cel, dla którego jesteśmy stworzeni, to znaczy chwałę Boga, naszego Pana i zbawienie własnej duszy. A zatem gdy stajemy w obliczu dokonywania decyzji, cokolwiek wybiorę, musi mi to pomagać do osiągnięcia celu, dla którego zostałem stworzony. Życie ziemskie w pewnym momencie dobiegnie kresu i staniemy przed Obliczem Trzykroć Świętego Boga. Jak będzie wyglądać to spotkanie? Gdyby Pan odwołał mnie w tym właśnie momencie, to co by się ze mną stało? Czy jestem gotowy na spotkanie z Panem? A może są jakieś zamierzchłe, zadawnione sprawy, które wymagają zamknięcia, może są jacyś ludzie, którym jeszcze nie przebaczyłem? A może to ja od dawna uciekam od myśli, by kogoś przeprosić, by się pojednać a tym samym oddać Bogu Chwałę i zdobyć zasługę na życie wieczne? Pan jest Bogiem miłosiernym i daje nam jeszcze czas do pokuty za grzechy i nawrócenia się do Niego całym sercem i całą duszą, całym umysłem i ze wszystkich sił... Teraz jest czas łaski i czas zmiłowania. Czas Bożej sprawiedliwości poprzedzony jest czasem Bożego Miłosierdzia. Pan Jezus powiedział do Siostry Faustyny: „Córko Moja, pisz o Moim miłosierdziu dla dusz znękanych. Rozkosz Mi sprawiają dusze, które się odwołują do Mojego miłosierdzia. Takim duszom udzielam łask ponad ich życzenia. Nie mogę karać, choćby ktoś był największym grzesznikiem, jeżeli on się odwołuje do Mej litości, ale usprawiedliwiam go w niezgłębionym i niezbadanym miłosierdziu swoim. Napisz: Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, otwieram wpierw na oścież drzwi miłosierdzia Mojego. Kto nie chce przejść przez drzwi miłosierdzia, ten musi przejść przez drzwi sprawiedliwości Mojej… (Dz. 1146)”.

Panie Boże! Nie pozwól nam utracić świadomości celu, do którego zostaliśmy stworzeni, a którym jest osiągnięcie zbawienia. Ześlij światło Twego Ducha, abyśmy umieli dokonywać rozsądnych i dobrych wyborów. Pomóż przebaczyć sobie i wszystkim, którzy na przestrzeni życia zadali nam ból i rany, które być może jeszcze się nie zagoiły. Obmyj nas swoją Przenajświętszą Krwią i przygarnij do swego Miłosiernego Serca. Nie pozwól nam marnować bezcennego czasu życia, lecz otwórz na przyjęcie Twej łaski w tej właśnie chwili, w której Cię o to prosimy. Amen.